Towarzystwo Przyjaciół Dzieci

W ramach działalności służy dzieciom – przede wszystkim wymagającym ratunku a pomocy. Walczy o dobro dzie

Historia

Drużyna powstało w 1919 roku. Przyjęło tradycje Robotniczego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci dodatkowo Chłopskiego Towarzystwa Przyjaciół Czereda.

Działalność

Stowarzyszenie pomaga rodzicom, władzom samorządowym dodatkowo państwowym w wypełnianiu ich obowiązków pod czereda. Posiada w tej działalności liczący się dzieło. Wypracowywany jego osoba był na krzyż Robotnicze Towarzystwo Przyjaciół Dzieci (od chwili 1919), Chłopskie Towarzystwo Przyjaciół Dzieci (od 1949) i po ich zjednoczeniu przez TPD (od 1949). Towarzystwo należy więc do stowarzyszeń o długim stażu w Polsce. W tych latach, jak i w następnych, Towarzystwo jest elementem wpływu na młodzież i pedagogię ze strony obowiązującego systemu.

Towarzystwo zarazem prezentowało się w powyższym kontekście – i do dziś przedstawia się jako orędownik wszechstronnego rozwoju dzieci, wychowania ich na ludzi wrażliwych na krzywdę i niesprawiedliwość społeczną, uspołecznionych, gospodarnych, pracowitych, tolerancyjnych, dobrze przygotowanych do życia w rodzinie i demokratycznym społeczeństwie.

Swoje dotychczasowe osiągnięcia Towarzystwo zawdzięcza przede wszystkim swym członkom, działaczom (w tym wysokiej klasy specjalistom), osobom bez reszty oddanym sprawom dzieci, których łączył, inspirował i mobilizował wspólny cel – dobro dzieci. Poza tym także temu, że to co robiło, odpowiadało zawsze najżywotniejszym potrzebom dzieci.

Towarzystwo na swój znaczący współudział w rozwoju rzecznictwa spraw i praw dziecka, w budzeniu powszechnej wrażliwości na jego zagrożenia, krzywdy i potrzeby. Hasło Towarzystwa "Wszystkie dzieci są nasze", spopularyzowane z okazji Międzynarodowego Dnia Dziecka (Święta Dziecka), którego było przez wiele lat głównym inicjatorem i organizatorem, już na trwałe zagościło w społecznej świadomości. Korzystają na tym dzieci.

W ciągu minionych dziesięcioleci Towarzystwo m.in. organizowało i prowadziło:

• domy dziecka dla dzieci osieroconych i zagrożonych sieroctwem społecznym (bezpośrednio po latach niewoli i dwóch wojnach światowych);
• wakacyjny wypoczynek dla dzieci (półkolonie, kolonie, obozy, biwaki, małe formy wczasów w miejscu zamieszkania, dziecińce wiejskie dla "maluchów" w okresach pilnych prac polowych, ośrodki wycieczkowe dla dzieci ze wsi w atrakcyjnych pod względem turystycznym miastach);
• dla małych dzie
• placówki ważne dla zdrowia dzie
• dla dzieci w wieku szkoln
• placówki i formy działalności służące organizacji czasu wolnego dzieci i młodzieży np.: świetlice, samorządy dziecięco-młodzieżowe, środowiskowe ogniska wychowawcze (w tym socjoterapeutyczne i integracyjne) – ratujące dzieciom rodzinę naturalną, zapewniającą im powodzenie w nauce i w życiu; place zabaw, ogródki jordanowskie, wypożyczalnie sprzętu sportowego, turystycznego, biblioteki (w tym ruchome), amatorskie i profesjonalne teatry kukiełkowe;
• dożywianie dzieci, walkę o wprowadzenie posiłku dla wszystkich dzieci w placówkach edukacyjnych, pomoc materialną dzieciom z rodzin najuboższych, oświatę zdrowotną wśród dzieci, młodzieży oraz ich rodziców i wychowawców, zajęcia z zakresu kultury fizycznej, sportu i turystyki;
• działalność służącą przeciwdziałaniu wypadkowości dzieci w ruchu drogowym;
• działalność w zakresie podnoszenia poziomu kultury pedagogicznej rodziców i społeczeństwa.

Towarzystwo podejmowało się też nowatorskich form działalności. Można do nich m.in. zaliczyć:

• Ogniska przedszkolne. Placówki te (organizowane głównie na wsi) wyrównywały braki w rozwoju i wychowaniu dzieci, przygotowywały je do szkoły, dawały im szansę powodzenia w nauce. Z czasem przejęła je Oświata. Stały się inspiracją dla systemowego przygotowywania wszystkich sześciolatków do szkoły;

• Zainicjowanie i rozwijanie – w sposób profesjonalny i kompleksowy – rodzinnych form opieki i wychowania dla dzieci osierocony

• Stworzenie koncepcji i zorganizowanie, dla realizacji tego zadania, sieci specjalistycznych placów

• Wypracowanie koncepcji kolonii zdrowotnych (w tym także integracyjnych) dla dzieci przewlekle chorych i niepełnosprawnych. Przez wiele lat Towarzystwo spełniało wiodącą rolę w ich organizacji i upowszechnianiu na terenie kraju. Aktualnie są już prowadzone przez wielu innych organizatorów.

• Wypracowanie całościowej koncepcji opieki i wychowania dzieci w środowisku zamieszkania, która obejmu

• Zapoczątkowanie społecznej samopomocowej działalności na rzecz dzieci przewlekle chorych i niepełnosprawnych. Towarzystwo stworzyło dla rodziców tych dzieci warunki do twórczej, nieskrępowanej społecznej działalności. Początek tym społecznym ruchom TPD dali rodzice dzieci upośledzonych umysłowo (1963 r.). W oparciu o ich doświadczenia zaczęły rozwijać się ruchy społeczne rodziców posiadających dzieci przewlekle chore i o innych niepełnosprawnościach (m.in.: z cukrzycą, niepełnosprawne ruchowo, wymagające diety bezglutenowej, z chorobami nowotworowymi, wrodzonymi wadami serca, padaczką, z wrodzoną łamliwością kości, z rozszczepem wargi i podniebienia).

Towarzystwo posiada na terenie kraju rozbudowaną strukturę organizacyjną. Aktualnie w 3 tys. kół zrzesza 150 tys. członków. Ma swoje oddziały na szczeblach gminnych, miejskich, powiatowych i wojewódzkich. Ogniwa Towarzystwa są ośrodkami inicjatyw społecznych służących dzieciom, a równocześnie swą samorządną i samopomocową działalnością wnoszą twórczy wkład w budowę społeczeństwa obywatelskiego, demokratycznego w Polsce.

Prezesi Zarządu Głównego T

• Dorota Kłuszyńska, (1949 – 1952);
• Wojciech Pokora, (1952 – 1956);
• Stanisław Tułodziecki, (1957 – 1969);
• Stanisław Wojtaś, (1969 – 1972)
• Jerzy Wołczyk, (1972 – 1975)
• Waldemar Winkiel, (1975 – 1981)
• Leszek Gomółka, (1981 – 1991)
• Aleksandra Makowska, (1991 – 1992)
• Joanna Staręga-Piasek, (1992 – 1995)
• Aleksandra Makowska, (1995 – 1999)
• Sławomir Izak, (1999 – 2002)
• Wiesław Kołak, (2002 – ).

Kotlina Żywiecka

z widoczną zaporą w Tresnej

Kotlina Żywiecka (513.46) – duża kotlina śródgórska w Beskidach Zachodnich, której centrum znajduje się w rejonie ujścia do Soły jej dwóch dużych dopływów: prawobrzeżnej Koszarawy i lewobrzeżnej Żylicy.

Według naukowej regionalizacji Polski opracowanej przez Jerzego Kondrackiego Kotlina Żywiecka ograniczoną jest od zachodu przez Beskid Śląski, od północny – przez Pogórze Śląskie (łączy się z nim przez Bramą Wilkowicką) i Beskid Mały, zaś od południowego wschodu i południa przez Beskid Makowski i Beskid Żywiecki. Ma trójkątny kształt, długość z zachodu na wschód około 20 km, szerokość z południa na północ około 15 km i powierzchnię około 320 km². Dno kotliny wznosi się na wysokość 340 – 500 m n.p.m. Pokryte jest w większości niewysokimi wzgórzami i niskimi grzbietami, porozdzielanymi dolinkami licznych potoków.

Południowa część Kotliny Żywieckiej stanowi klasyczny przykład okna tektonicznego. Okno tektoniczne Żywca jest tzw. oknem podwójn

Spiętrzone przez zaporę w Tresnej wody rzeki Soły tworzą Jezioro Żywieckie, zajmujące północną część kotliny. Na południe od jeziora, w centrum kotliny leży Żywiec. Charakterystycznym elementem panoramy Kotliny Żywieckiej jest masyw Grojca (612 m n.p.m.) w widłach Soły i Koszarawy, dominujący od południowego wschodu nad zabudowaniami Żywca.

Wierzchowina kotliny pokryta jest dość urodzajnymi glebami brunatnymi. Wskutek tego od dawna był to region silnie wykorzystywany rolniczo i niemal pozbawiony lasów, które wycięte zostały pod uprawę roli. Największym ośrodkiem przemysłowym regionu jest miasto Żywiec. Mimo znacznego przekształcenia środowiska przyrodniczego region ma jednak walory turystyczno-rekreacyjne dzięki sąsiedztwu wysokich gór Beskidu Żywieckiego i Śląskiego oraz obecności dużego zbiornika wodnego. Lokalny klimat jest jednak niekorzystny, gdyż ukształtowanie terenu sprawia, że w kotlinie tworzą się przy bezwietrznej pogodzie zastoiska zimnego powietrza, dłuższy jest też okres trwania przymrozków i większe zanieczyszczenie powietrza (smog).

Urho Kaleva Kekkonen

Urho Kaleva Kekkonen (ur. 3 września 1900, zm. 31 sierpnia 1986) – fiński polityk, premier w latach 1950-1953 i 1954-1956 oraz prezydent Finlandii w latach 1956-1981.

W młodości uprawiał lekkoatletykę – był czterokrotnym medalistą mistrzostw kraju w skoku wzwyż (rekord życiowy – 1,85, ustanowiony w 1924): złoto w 1924 oraz trzy brązy (1923, 1927 i 1928); w 1924 został wicemistrzem kraju w biegu na 100 metrów (ze swoim najlepszym wynikiem w karierze –11,0). Startował także w innych konkurencjach lekkoatletycznych, m.in. w trójskoku (rekord życiowy 14,06 z 1927).

Był prezesem Suomen Urheiluliitto RY (fiński związek lekkoatletyczny), a w latach 1937–1946 przewodził Fińskiemu Komitetowi Olimpijskiemu.

Przed II wojną światową był posłem do parlamentu i członkiem rządu. W latach 1950–1953 i 1954–1956 pełnił funkcję premiera Finlandii, a następnie w latach 1956–1981 prezydenta. Prowadził politykę przyjaźni z ZSRR, jeden z autorów polityki "finlandyzacji", tj. utrzymywania równowagi pomiędzy interesami potężnego sąsiada – ZSRR – a związkami ze Skandynawią i całą Europą Zachodnią. Znany jako twórca idei strefy bezatomowej w Skandynawii (plan Kekkonena).

Uniwersytet Warszawski 4 marca 1964 roku przyznał mu tytuł doktora honoris causa.

Został odznaczony m.in. norweskim Krzyżem Wielkim Orderu św. Olafa oraz radzieckim Orderem Lenina i Orderem Przyjaźni Narodów.

Ciekawostki

Wizerunek Kekkonena był na fińskich banknotach 500 markowych, wydawanych w latach 1975-1987 (wycofanych z obiegu w 1994). Był to jeden z nielicznych w Europie przypadków uhonorowania na banknocie żyjącego przywódcy państwa.

Stefan Widomski pracował dlań jako tłumacz.

Gerard Cieślik

Gerard Józef Cieślik, adekwatnie Gerhard Ceszlik (ur. 29 kwietnia 1927 w Hajdukach Wielkich, zm. 3 listopada 2013 w Chorzowie) – polski piłkarz, napastnik, zawodnik Ruchu Chorzów.

Był jednym z najlepszych piłkarzy w historii polskiej piłki nożnej, szczególnie zasłynął strzeleniem dwóch bramek Związkowi Radzieckiemu 20 października 1957 na Stadionie Śląskim w Chorzowie. Podczas II wojny światowej był w latach 1944–1945 żołnierzem Wehrmachtu.

Kariera sportowa

Przez całą swoją karierę piłkarską związany był tylko z jednym klubem, Ruchem Chorzów, w barwach którego został trzykrotnym mistrzem Polski (1951, 1952, 1953) i zdobywcą Pucharu Polski (1951). W drużynie „niebieskich” rozegrał w sumie 249 spotkań, strzelając w nich 178 bramek (co jest rekordem klubowym), w tym 237 meczów i 168 goli w ekstraklasie (3 wynik w historii). Po zakończeniu kariery piłkarskiej w 1959 nie rozstał się z Ruchem Chorzów, zostając kolejno trenerem, trenerem młodzieży, łowcą talentów, członkiem zarządu. Przyznano mu tytuł honorowego prezesa Ruchu. Dzięki swojemu przywiązaniu do barw klubowych stał się prawdziwym symbolem dla kibiców Ruchu.

W 1955 wystąpił w dwóch towarzyskich spotkaniach w barwach Górnika Zabrze. Z Cieślikiem w składzie Górnik przegrał dwa mecze – 29 sierpnia w Stalino z Szachtjorem Stalino 0:2, a 5 września w Leningradzie z Zenitem Leningrad 1:2. W tym drugim spotkaniu Cieślik strzelił jedyną bramkę dla zabrzan.

W reprezentacji Polski w 45 spotkaniach strzelił 27 bramek. W uznaniu zasług dla polskiej piłki nożnej, jako jedyny zawodnik, który nie rozegrał w reprezentacji 60 spotkań, został przyjęty do Klubu Wybitnego Reprezentanta.

W 1999 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski – pkt 1..

Osiągnięcia

• Mistrzostwo Polski: 1951, 1952, 1953 (z Ruchem Chorzów)
• Puchar Polski: 1951 (z Ruchem Chorzów)
• Król strzelców I li
• Uczestnik igrzysk olimpijskich w Helsinkach (1952)

W 1969 został wybrany najlepszym piłkarzem pięćdziesięciolecia PZPN, a w 1994 zajął 5 miejsce w plebiscycie na najlepszego piłkarza siedemdziesięciolecia PZPN.

ORP Sęp (1939)

Dzieje

16 kwietnia 1939, na redzie bazy Horton, podniesiono polską banderę na okręcie. 18 kwietnia, w towarzystwie ORP „Burza”, duży statek morski przybył aż do Gdyni, dokąd dokończono prace wyposażeniowe. 1 września 1939 wyszedł w bezdno w ramach planu „Worek”. 2 września, na północ od przylądka Rozewie wykonał atak torpedowy na niemiecki niszczyciel „Friedrich Ihn”, który jednak uniknął trafienia. Kontratak za pomocą bomb głębinowych doprowadził do uszkodzenia okrętu podwodnego. Wieczorem 3 września ORP „Sęp” został zaatakowany przez U-Boota U-14, ale wystrzelona przez przeciwnika torpeda eksplodowała przedwcześnie, uszkadzając jedynie kadłub lekki Sępa i zbiornik z paliwem. 4 września, z uwagi na poważne uszkodzenia i wyczerpanie załogi, skierował się w kierunku wód terytorialnych Szwecji. 17 września internowany w Stavnas (Szwecja), a następnie rozbrojony.

26 października 1945, wraz z innymi internowanymi okrętami (OORP „Ryś” i „Żbik”), powrócił do macierzystego portu w Oksywiu, gdzie po remoncie służył jako okręt szkolny. Modernizowany w okresie IV–XII 1946 (wymiana działa kalibru 105 mm na radzieckie kalibru 100 mm typu B-24-P bez charakterystycznej osłony, dostosowanie wyrzutni do torped radzieckich) i w 1958 (demontaż działa kalibru 100 mm).

W 1951, w związku z aferą związaną z ORP „Żuraw”, aresztowano 8 marynarzy z załogi „Sępa”. Oficerowie IW prowadzący śledzt

3 grudnia 1964 okręt został poważnie uszkodzony wskutek wybuchu w przedziale akumulatorowym. W wyniku pożaru zginęło 8 członków załogiStarsi bosma

Do eksplozji doszło z powodu błędów popełnionych podczas ładowania akumulatorów. Dla zaoszczędzenia oleju napędowego uruchomiono tylko jeden silnik Diesla, który oprócz śruby poruszał wirnikiem sprzężonego silnika elektrycznego, który w takiej sytuacji pracował jako prądnica. Wytworzony prąd zasilał drugi silnik elektryczny (poruszał drugą śrubą) i urządzenia okrętu oraz ładował akumulatory. Nad tym procesem wspólnie czuwali mechanik obsługujący silnik Diesla i elektryk sterujący rozdziałem wytworzonego prądu. Główny mechanik nie był marynarzem okrętu podwodnego (przysłano go z innego okrętu na tymczasowe zastępstwo), a elektryk był tuż po szkole i nie miał nawet uprawnień do pływania na okręcie podwodnym (został także przysłany tymczasowo). Podczas ładowania akumulatorów wydziela się wodór, dlatego też w takiej sytuacji muszą być one wentylowane — okręt posiadał specjalne kanały wentylacyjne. Okazało się jednak, że fale są zbyt wysokie i woda zalewa wloty tych kanałów. W związku z tym wydano rozkaz, aby zamknąć, wloty, ograniczyć ładowanie akumulatorów (i tym samym zmniejszyć wydzielanie wodoru) i stosować wentylowanie przedziałów powietrzem z kiosku przez otwarte włazy. Niedoświadczony elektryk popełnił błąd i nadal akumulatory były ładowane zbyt prądem o zbyt wysokim natężeniu. Równocześnie jeden z marynarzy w przedziale 2 (zginął w wypadku) przymknął właz, aby do przedziału nie napływało mroźne powietrze z kiosku. W rezultacie w baterii akumulatorów pod przedziałem drugim zaczął gromadzić się wodór, który z powietrzem stworzył mieszaninę wybuchową, która eksplodowała prawdopodobnie od iskry na jakimś wyłączniku. Ustalono, że marynarze w przedziale drugim przeżyli wybuch, ale nie mogli opuścić przedziału, ponieważ wybrzuszony pokład uniemożliwił otwarcie włazów (włazy z obu stron otwierały się do wnętrza przedziału drugiego). Równocześnie w przedziale drugim wybuchł pożar. Możliwe było jego ugaszenie w początkowej fazie i uratowanie marynarzy, gdyby nie zablokowane włazy. Na okręcie nie było palników acetylenowych, którymi można by było odciąć pokrywy włazów od zawiasów. Możliwe było tylko odkręcenie śrub mocujących pokrywy do zawiasów, ale wyłącznie od strony przedziału drugiego i tylko kluczem nasadkowym, którego nie było w w tym przedziale. Przy użyciu ciężkich młotów udało się nieco uchylić właz od strony przedziału trzeciego i główny mechanik podał żyjącemu jeszcze podoficerowi klucz, ale ten wykrzyknął tylko przed śmiercią …nie da rady… palę się…. Na rozkaz dowódcy okrętu zamknięto włazy. Pożar ugaszono dopiero po prawie 24 godzinach i po otwarciu przedziałów znaleziono zwęglone zwłoki marynarzy.PRL (zdjęcie bandery 15 września). Złomowany w latach 1971-1972.

Dowódcy

• kmdr ppor. Władysław Salamon (lipiec 1938-1945)
• kmdr ppor. Bolesław Romanowski
• kpt. mar. Bronisław Szul

• kpt. mar. Henryk Pietraszkiewicz
• por. mar. Marian Załoga
• kpt. mar. Czesław Obrębski
• por. mar. Jerzy Missima
• por. mar. Ryszard Płużyczka
• kpt. mar. Michał Zawadzki
• kpt. mar. Lucjan Matysiak

Zachowane fragmenty okrętu

• Muzeum Marynarki Wojennej w Gdyni

• Armata 40 mm wz. 36 Bofors
• Armata 100 mm typu B-24-P

Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie – Muzeum Polskiej Techniki Wojskowej

Armata 105 mm Bofors wz. 36

Ciekawostki

W latach 50. okręt „zagrał” w filmie Orzeł rolę swojego sławnego bliźniaka.

Objective-C

Objective-C – przedłużenie języka C o dyspozycja obiektowe, wzorowane na Smalltalku. Objective-C przyjął drogę całkowicie odmienną od C++. Jest używany głównie w frameworku Cocoa w systemie Mac OS X oraz w iOS.

Elementy składniowe, o jakie rozszerzono w tym celu język C, używają dwóch symbo

id object = [Klasa new];

Do zaprogramowania czegokolwiek należy stworzyć klasę. Tworzy się ją dwuetapo

Wartym wspomnienia elementem jest dodatkowa dyrektywa preprocesora #import, która odpowiada #include, lecz nie potrzebuje makrowartowników (plik raz wczytany w danej jednostce kompilacji nie będzie wczytany przy następnych dyrektywach #import).

W składni Objective-C istnieje mnóstwo podobieństw do Smalltalka, co objawia się m.in. charakterystycznymi dla tego języka "wielosłownymi" nazwami metod (zwanych selektorami), tzn. metoda ma w odpowiednich miejscach dwukropki i na tych pozycjach podczas wywoływania będą przekazywane argumenty, np.:

[object se

Istotne różnice w stosunku do Smalltalka są wymuszone przez konieczność używania statycznej typizacji w języku C. Dlatego właśnie w definicjach metod, odmiennie niż w Smalltalku, należy podawać jawnie typ argumentu, jeśli nie jest to id:

-se

Znak ‘-‘ oznacza, że jest to metoda obiektu. Mógłby być to też ‘+’, wtedy byłaby to metoda klasy (odpowiednik metody statycznej w C++).

Kwestia statycznej typizacji i jednocześnie interakcji z językiem C wprowadza wiele zamieszania. O ile w Smalltalku "wszystko jest obiektem", o tyle w Objective-C obiektem jest tylko to, co jest dostarczone przez samą nakładkę; elementy takie jak liczby całkowite, czy zmiennoprzecinkowe, są obsługiwane już zgodnie z językiem C. Wprowadza to też zamieszanie w samej definicji języka; przykładowo w kompilatorze GCC można posługiwać się nazwą klasy jako typem statycznym (tzn. można używać np. Klasa*, gdzie Klasa jest klasą zdefiniowaną w Objective-C), natomiast w kompilatorze POC należy się posługiwać wyłącznie wskaźnikiem id dla obiektów Objective-C.

Statyczna typizacja nie wpływa jednak (odmiennie, niż w C++, jak również w Javie, C# i innych zaczerpniętych z C++) na możliwość wywołania metody. Na rzecz obiektu trzymanego przez wskaźnik id można wywołać dowolną metodę, a błąd w tym wywołaniu zostanie wykryty na etapie wykonywania. Tak samo zresztą rzecz ma się w Smalltalku i Incr Tcl.

Model obiektowy w Objective-C jest w ogólności wierną kopią modelu Smalltalka pod każdym względ

• klasa Object, niejawnie dziedziczona przez wszystkie klasy Objective-C
• dziedziczenie wyłącznie jednokrotne – realizowane w ten sposób, że nierozpoznana wiadomość zostanie przekazana do "superklasy" (klasy bazowej, w terminologii C++)
• koncepcja metaklas, w której klasa jest również obiektem, natomiast tworzenie "obiektu" jest czynnością wykonywaną przez klasę

Nie istnieje standard języka Objective-C — rozwijane są niezależnie dwie nieformalne „koncepcje”: Apple i Stepstone. Implementacja koncepcji Apple jest dostępna jako Apple Objective-C oraz GNU Objective-C (wraz z GCC), natomiast kompilator dla Stepstone Objective-C jest znany jako POC. Koncepcja Stepstone, implementowana przez POC, różni się od Apple m.in.:

• POC posiada pełne odśmiecanie pamięci (gc Boehma lub RC)
• POC posiada lambdę z domknięciami
• POC nie obsługuje statycznej typizacji obiektów Objective-C

Dodatkowo, POC i GCC potrafią implementować nakładkę Objective-C również na język C++, realizując koncepcję Objective-C++ (pliki kompilowane mają wtedy rozszerzenie .mm zamiast .m). Kompilator POC, odmiennie niż GNU Objective-C, pracuje podobnie jak Cfront dla C++: na podstawie plików .m (.mm) generuje kod w języku C, który następnie podlega kompilacji jako język C (lub C++).

Język Objective-C ostatnio zdobywa popularność w związku z sukcesem urządzeń mobilnych iPhone, iPod touch i iPad. Inne bardziej znane projekty wykonane w tym języku to Cocoa, będący głównym API wysokopoziomowym w Mac OS X oraz GNUStep, mający być implementacją systemu okienkowego OpenStep, stworzonego wcześniej przez NeXT jako NeXTStep. Powiązanie owych faktów jest nieprzypadko

Albertyni

Albertyni (Konwent Braci Albertynów Trzeciego Zakonu Regularnego Świętego Franciszka Serafickiego Posługujących Ubogim (Alb.)). Konwent założone dzięki św. Alberta Chmielowskiego (Brata Alberta); 25 sierpnia 1888 r. w Krakowie. Członkowie zgromadzenia zasadniczo nie przyjmują święceń kapłańskich, ich celem jest pomoc potrzebującym. Siedzibą zgromadzenia jest Kraków, gdzie rezyduje Brat Starszy (przełożony generalny). Zakonnicy noszą habity koloru ciemnoszarego, przepasane sznurem, na którym zawieszony jest różaniec.

Duchowość

Duchowość albertynów polega na naśladowaniu Chrystusa, dającego się w Eucharystii jako pokarm. Chrystusa, zwłaszcza cierpiącego, albertyni dostrzegają w każdym człowieku, szczególnie życiowo zaniedbanym, społecznie sponiewieranym, opuszczonym, bezdomnym. Swoją posługą bracia przywracają mu wygląd godny dziecka Bożego. W tak praktykowanej drodze do Boga korzystają ze wzoru duchowego Matki Bożej, określanej przez Św. Brata Alberta Fundatorką zgromadzenia. Czerpią również z duchowego dziedzictwa Św. Franciszka z Asyżu i Św. Jana od Krzyża. W sposób szczególny kładą nacisk praktykowanie na rady ubóstwa. Do pełni charyzmatu zgromadzenia należą pustelnie – miejsca odnowy duchowej i odpoczynku po męczącej fizycznie i psychicznie pracy wśród ubogich. Formacja u albertynów obejmuje od pół do roku postulatu, 2 lata nowicjatu zakończonego ślubami czasowymi i 6 lat junioratu. Po tym okresie składane są śluby wieczyste i następuje formacja permanentna (Leksykon Zakonów w Polsce. Warszawa 2009, s.30-31).

Działalność

Albertyni prowadzą obecnie 4 domy opieki dla mężczyzn chorych psychicznie i niedorozwiniętych w Częstochowie, Przemyślu, Ojcowie k. Krakowa i Bulowicach k. Kęt dla ok. 300 osób. W Krakowie prowadzą przytulisko całodobowe dla bezdomnych mężczyzn, kuchnię dla ubogich oraz mieszkania socjalne dla mężczyzn wychodzących z bezdomności. Pracują także w Zaporożu na Ukrainie – dom ten pełni rolę kuchni i łaźni dla ubogich. W Zakopanem przy ul. Kościeliskiej Zgromadzenie odbudowuje swój dom zakonny, w którym prowadzony będzie dom pomocy społecznej. Specyficznym klasztorem albertyńskim jest pustelnia na Kalatówkach w Zakopanem, w której młodzi bracia odbywają dwuletni nowicjat.

Słudzy Boży

W drugiej grupie polskich męczenników z okresu II wojny światowej znaleźli się Słudzy Boży brat Serafin Józef Zwoliński i brat Wincenty Józef Wolniarski.

Sokołowate

Cechy charakterystyczne

Ptaki te charakteryzują się następującymi aspekt

• rozciągłość ciała od chwili 15 aż do 50 cm
• ciężko krzywy pod adresem dołowi facjata, ma w pobliżu nasady "zębisko", wsuwający się obok zwarciu baraban we wgłębienie w żuchwie
• wąskie a krótkie skrzydła umożliwiają bieg spośród dużymi prędkościami (w locie nurkowym nad 300 km/h), dodatkowo szybkie dodatkowo dokładne manewrowanie (obok pogoni zbyt zdobyczą)
• samice są większe od chwili samców (nawet o 30%)
• w obrębie gatunku niejednokrotnie występuje polimorfizm krzykliwy niezwiązany ani spośród płcią, ani spośród wiekiem
• żywią się upolowanymi na krzyż siebie kręgowcami (niejednokrotnie chwytanymi w locie) czy owadami, na ogół unikają padliny
• wyprowadzają jedność lęg w roku, zdeponowany spośród 3 aż do 6 jaj
• nie budują gniazd; gnieżdżą się w szczelinach skalnych czy opuszczonych gniazdach innych ptaków.

Systematyka

Aż do rodziny należą następujące podrodzi

• Rodzi

• Podrodzi
• Podrodzi

Nazwy polskie

Inwałd

Inwałd – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie wadowickim, w gminie Andrychów.

Według danych z 31 grudnia 2012 roku, wieś miała 3325 mieszkańców.

Znajduje się tutaj jedno ze stanowisk Skałek Andrychowskich.

Położenie

Wieś znajduje się na pograniczu Beskidu Andrychowskiego (wschodnia część Beskidu Małego) i Pogórza Śląskiego, u podnóża góry Ostry Wierch. Leży na wschód od miasta Andrychowa, przy drodze krajowej nr 52, w zlewni strumienia Stawki.

Prehistoria

W okolicy miejscowości odkryto po raz pierwszy gatunek kopalnej rośliny z okresu dolnego dewonu z rodzaju Konioria, której nadano nazwę Konioria andrychoviensis, na cześć gminy Andrychów, do której przynależy również miejscowość Inwałd. Konioria andrychoviensis, klasyfikowana jest w botanice światowej w podgrupie zosterophyllophytina, obok roślin z rodzaju Zosterophyllum, Sciadophyton, oraz Sawdonia – zosterophyllophytina – Konioria Andrychoviensis..

Historia

Z 1318 roku pochodzą pierwsze historyczne wzmianki o osadzie. Mieszkańcy żyli z tkactwa (działała tu samodzielna filia andrychowskiego cechu). Około 1747 roku Franciszek Szwarcenberg-Czerny ufundował utrzymany w stylu późnego baroku kościół (zakończenie budo

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bielskiego. Komunikację zapewnia PKS oraz busy.

Zabytki

• późnobarokowy kościół parafialny z poł. XVIII wieku,
• późnoklasycystyczny pałac z XIX wieku, wraz z zespołem parkowym.

Religia

Na terenie wsi działalność duszpasterską prowadzi Kościół Rzymskokatolicki (parafia Narodzenia NMP).

Turystyka

We wsi znajduje się Park Miniatur „Świat Marzeń” usytuowany na powierzchni 45 000 m² (uruchomiony 28 kwietnia 2007 – oficjalnie otwarty miesiąc później). Można w nim oglądać miniatury najsławniejszych cudów architektonicznych świata – między innymi Big Bena, Krzywą Wieżę w Pizie, Łuk Triumfalny, Statuę Wolności i Plac św. Piotra.

Na terenie Parku znajduje się wiele atrakcji lunaparkowych – Zielony Labirynt, Auto Scooter, Koło Młyńskie, Pirat, Egipt Horror Show, Kino 5D, Symulator. Park Miniatur pełen jest imponującej architektury ogrodowej i przepięknych kompozycji kwiatowych, wśród których funkcjonują punkty gastronomiczne i pamiątkowe.

26 sierpnia 2009 roku obok „Parku Miniatur” został otwarty „DINOLAND Park Rozrywki”. W otoczeniu realistycznych replik dinozaurów można tam zagrać w mini golfa, w Petanque (gra w bule/boule, gra w kule, petanka) oraz spróbować swych sił w parku linowym, zjeżdżając i przechodząc wśród replik dinozaurów na wysokości około 7 metrów. Na terenie parku działa restauracja oraz sklepik, gdzie można kupić wszystko, co związane z dinozaurami.

Bazę noclegową stanowi Park Hotel Łysoń oraz gospodarstwa agroturystyczne.

W Inwałdzie mają początek następujące szlaki turystyczne:

• „Małopolski Szlak Papieski” – z Inwałdu do Kleczy Górnej.
• – z Inwałdu na Groń Jana Pawła II.

Osoby związane z Inwałdem

• Karol Adam Romer
• Franciszek Szwarcenberg-Czerny
• Maronka

Zjednoczona Lewica Europejska – Nordycka Zielona Lewica

Członkowie ZLE/NZL należą aż do dwóch partii europejski

Przewodniczący frakcji

• Alonso Puerta (IV rytm, 1994–1999)
• Francis Wurtz (V dodatkowo VI rytm, 1999–2009)
• Lothar Bisky (VII rytm, 2009-2012)
• Gabriele Zimmer (VIII rytm, od chwili 2012)

Partie członkowskie

• Cypr: Postępowa Partia Ludzi Pracy
• Czechy: Komunistyczna Partia Czech i Moraw (czes. Komunistická strana Cech a Moravy)
• Finlandia: Sojusz Lewicy (fiń. Vasemmistoliitto)
• Francja: Francuska Partia Komunistyczna (fr. Parti Communiste Francais)
• Niemcy: Partia Lewicowa (niem. Die Linke)
• Grecja;

• Komunistyczna Partia Grecji (gr. Kommunistiko Komma Elladas)
• Koalicja Lewicy i Postępu (Grecja) (gr. Synapsismos)

Hiszpania: Zjednoczona Lewica (hiszp. Izquierda Unida)

Holandia: Partia Socjalistyczna (niderl. Socialistische Partij)

Łotwa: Łotewska Partia Socjalistyczna (łot. Latvijas Socialistiska Partija)

Portugalia: Portugalska Partia Komunistyczna (port. Partido Comunista Português)

Słowacja: Komunistyczna Partia Słowacji (słow. Komunistickà Strana Slovenska)

Szwecja: Partia Lewicy (szwedz. Vansterpartiet)

Włochy:

Włoska Partia Komunistyczna (wł. Partito dei Comunisti Italiani)

Odrodzenie Komunistyczne (wł. Rifondazione Comunista)

Partie stowarzyszone

• Norwegia: Socjalistyczna Partia Lewicy (norw. Sosialistisk Venstreparti)
• Luksemburg: Lewica (Luksemburg) (Déi Lénk)
• Szwajcaria: Szwajcarska Partia Pracy (fr. Parti Suisse du Travail)